1998 Wiltz [lu]

uit: s(h)eltertje nr. 5, maart 1999

Anasazi winterkamp

De Anasazi gaat eingenlijk bijna nooit op zomerkamp, oets wat uit de lijst van zomerkampen elders in het S(h)eltertje ook valt op te maken. We willen wel, maar een zomerkamp is voor ons meestal moeilijk te plannen, onder andere omdat we leiders uit vele speltakken onder onze gelederen hebben. Stel nu dat alle speltakkebn van Scouting Bennekom gezamelijk op kamp zouden haan, dan zou een zomerkamp voor de stam natuurlijk gemakkelijker te regelen zijn…

Dat we niet op zomerkamp gaan wil niet zeggen dat we helemaal niet weggaan. De stam heeft namelijk de traditie om in de winter, van 26 december tot 30 december, op kamp te gaan. dit jaar was gelukkig geen uitzondering op de traditie. We zijn afgelopen winter naar Wiltz Luxemburg gegaan. In Wiltz zit een europees scouting centrum, wel ke veel kampeerterreinen en hutten bezit. Wij hadden voor ons kamp de hut Papa Klein gehuurd, wat direct onder het kasteel Wiltz ligt.

Velen van jullie zullen nu wel denken: EEN HUT?! Zijn die Anasazistammers dan te goed om in een tent te slapen? We hadden zelf ook onze bedenkingen, maar na vorige kampen in Duitsland bij -15 graden wilden we op zich ook wel eens een kamp waarbij we niet wakker zouden moeten liggen van de kou. De hut kwam ook ten goede bij ons thema ‘Mission Impossible’, waarvoor we de “high tech” apparatuur bij ons hadden, zodat we de missie met succes zouden kunnen afronden. Zo hadden we onder andere een mini laptop en een printer bij ons. We konden zo onze stampkrant op lokatie typen en uitprinten.

Maar wat stond er dan in deze kampkrant? De dingen die we gedaan hebben natuurlijk. We hebben onder meer veel gewandeld, we zijn naar Luxemburg Stad geweest, we hebben vee (gezelschaps-)spellen gespeeld. Kortom, we hebbenons wel vermaakt in Wiltz. Er zijn nog een paar wetenswaardigheden die wel de moeite waard zijn om te vertellen. Zo blijken de te lage hoofdsteunen in de Luxemburgse treinen vervelend in de schouderbladen te prikken. Ook kan je met de infra-rood poort van de mini laptop meerdere televisies in een etalage tegelijk uitzetten. Verder blijken er bierflessen te bestaan met een inhoud van zes liter. Op deze flessen zit zo’n 60 gulden statiegeld.

Terug in Nederland voelden we ons best wel moe, maar voldaan en dat is logisch. Wij moesten namelijk alles in slechts 4 dagen doen waar de verkenners bijvoorbeeld 11 dagen voor uittrekken!

1996 Medelon [de]

Dag lieve mensen,

Dit is het relaas van ANASAZI GOES EXTREME 1996.

Het is allemaal begonnen met het vroege opstaan op de 2de kerstdag 1996:

Brrrr(vroeg opstaan). Aangekomen op de Selterskampweg 68 bleek de bestemming een oude bekende te zijn: Medelon, Sauerland, Duitsland. In 1994 hebben we daar al een editie van Anasazi Goes Extreme mee gemaakt. Het +extreme+ was er niet echt bij wat betreft de kou (een graad of 7), maar gelukkig was er wel een regenbuitje (van 3 dagen) welke het bijvoegsel EXTREME mogelijk maakte. Dit relaas gaat echter over 1996 dus daar gaan we maar weer mee verder: Na het inladen van aanhangwagen en 9 persoons bus konden we op pad. Onderweg bleek dat het in de winter koud kan zijn, en dat het kan sneeuwen. Euforie alom over kamperen in de sneeuw! Echter in Medelon aangekomen bleek ons kampement niets meer te bieden dan een beetje rijp op het grasveld en een vrijwel geheel bevroren trettbecken. De laag ijs schakelde de frisse duik voor het slapen jammer genoeg uit. Snel twee tripstein tenten opzetten en daar de slaapspullen in quakken, en vervolgens de apentent met houtkachel. De twee jaar eerder gefabriceerde houtkachel is, hoe kan het ook anders, hout gestookt, dus snel wat houtjes hakken en dan de kachel aan. Na noeste arbeid is het goed sleeën, dus de slee uit de aanhangwagen gehaald, en sleeën op de naast het kampement gelegen sleehelling, dit lukt ook wel op bevroren gras.

Helaas had Stefan de fout begaan om een wekende thermometer mee te nemen, zodat we, na een heerlijke maaltijd met een wel verdiend digestief, om een uur of elf de -11 konden aflezen. Bij het slapen gaan hadden we de -14 reeds bereikt, wat +s ochtends bij het opstaan wat vertraging gaf. Een tent zonder kachel is bij een buiten temperatuur van -14 binnen ook -14(Brrrr koud). Maar opstaan moet toch ook gebeuren, dus opstaan en daarna lekker eten.

Op de heenweg hadden we in de buurt van Winterberg een leuke sleehelling gezien, en na enig beraad hebben we besloten om ons in het busje te hijsen, de slee achterin natuurlijk, en de zachte sneeuw op te zoeken. Aangekomen bij de sleehelling (O.K. voor de detaillisten onder ons een skipiste) bleek de zachte sneeuw geen zachte sneeuw te zijn, maar een kei harde ijslaag (Brrr hard). De piste was dan ook gesloten voor skiërs, en moesten we het zonder lift stellen om boven te komen. De slee (een halve pallet met twee ski+s) bemannen en naar boven klauteren. Boven bleek de piste toch wat anders van helling hoek dat wat beneden leek (Brrr steil), maar Extreme is Extreme dus gaaaaan. Tips: recht over de hobbel, anders gaat de slee een eigen leven leiden, en daarna direct de bocht om want de staalkabel van de lift komt wel heel snel dichtbij.

Tijdens het sleeën zijn er geen noemenswaardig ongelukken gebeurd, een afgerukte vinger (van een handschoen) en een aantal mensen met een sleereet (een soort tennis arm, maar dan anders). Na het sleeën snel weer terug naar de leef tent. daar aan het werk om warmte te krijgen. Buiten ging de temperatuur weer heerlijk naar beneden, het was om 17:30 al -13 (Brrr koud). Een gezellig avondje met eten en drinken later (het was weer tijd om naar bed toe te gaan, kleertjes uit en pyjama-tjes aan) bleek het Anasazi Goes Extreme 1995 record van -16 geëvenaard te zijn.(Brrrrrrr koud) Helden als we zijn sokken aan en slapen. Het opstaan was weer jammer jammer, maar om 11:30 zat het hele koor (nog steeds 9) in de bus naar een watervalletje van 30 meter hoogte.

vraagje tussendoor: Wat betekend een lampje op het dashboard dat brand, waarvan de betekenis niet in het instructie boekje van de huurbus staat? Ach het brand niet constant, en we rijden nog steeds dus zal het wel niet ernstigs zijn.

Na een omweg van een kilometertje of vijftig kwamen we aan waar we moesten zijn. Immer gerade nach unten lopen, en daar wat Duitse nitwits bekijken hoe ze met stijgijzers en pikkels de waterval opklommen. Dit duurde echter veel te lang, dus terug naar de bus. Jawel: langs de waterval, gerade nach oben, snel in de bus en weer terug naar het kampement. In Medelon wees de thermometer om 16:15 reeds -14,5 aan (Brrrr). Na het eten kwam er en helderheid met de mededeling dat het hout op was, en dat we daar wat op moesten vinden (hout wel te verstaan). De Duitse hartelijkheid bewees zich bij de plaatselijke gemeente werf, alwaar we drie europallets mee kregen. (er was alleen niemand). Op de terugweg even naar de thermometer kijken weke alweer in de buurt kwam van de -16 (Brrrrr). Het werd door de inmiddels geluciferceerde pallets lekker warm in onze leeftent (een graad of +25)en het werd dus wat later dan de voorgaande avonden. Het tropisch zwemparadijs van Medebach (een 25 meter bad) moest nodig bezocht worden, dus met de afspraak om de volgende morgen vroeg uit de veren te komen hebben we de slaaptenten opgezocht. De thermometer gaf een nieuw Anasazi Goes Extreme record aan: -18! en dat is Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr koud. Na een ietwat aparte nacht werd gelukkig iedereen zonder noemenswaardige onderkoelings verschijnselen weer wakker. De warme douche voor het zwemmen was toch wel genieten. Na het zwemmen was het buiten een stuk warmer geworden (-9) en was het zwaar bewolkt. Dit hield ons niet tegen om ons doel van die zondagmiddag (een glijhelling voor de tractorband te vinden) te gaan verwezenlijken. Op dus naar onze ijshelling van vrijdag.

Hier aangekomen was het een stuk drukker dan vrijdag, en stond er een fel oranje bord met de tekst +Rodeln verboten+ niet sleeën dus. in het dorp de bus neergezet en de band en slee uit de bus gepakt. Op een verijste loipe is het slecht lopen, maar de eerste test met de tractorband gaf een goed resultaat. De rest van de wandeling bood jammer genoeg weinig glij mogelijkheden. Er was slechts één noemenswaardige helling, waar Aad drie gaten in z+n hand opliep toen hij besloot niet tegen een boom te glijden, maar de greppel met stenen aan de zijkant van de helling in te gaan. (de band was gelukkig nog wel heel)Tijdens de wandeling begon het eindelijk te sneeuwen. Mini vlokjes in mini hoeveelheid, maar wel sneeuw. De temperatuur daalde niet meer, dus de kans op meer sneeuw bleef bestaan.

‘s Avonds begon het inderdaad echt te sneeuwen en om 23:30 lag er genoeg sneeuw op de helling naast het kampement om de slee weer te pakken. Jammer jammer, de sneeuw was te plakkerig, en je kon er niet op sleeën. Op verijst gras gaat het beter. Dan maar in de omgeving wat anders vinden. Na een wandelingetje van een uurtje door de sneeuw, waarmee we ons doel niet hebben bereikt, hebben we het veel te warme bed opgezocht (-7 Pffff wat heet).

Vanochtend om 09:30 zijn we opgestaan en hebben de welbekende eieren-met-spek naar binnen geschoven. Het inpakken kon daarna beginnen. De ellende met sneeuw is dat het overal aan blijft plakken. Om 13:00 zijn we begonnen met de terugreis. Er was slechts één probleem: het pad van het kampement naar de openbare weg gaat een ietwat steilachtig omhoog, en met al die sneeuw kom je dan niet omhoog. Het idee om sneeuwkettingen te huren was gelukkig omgezet in het huren van dit winterspeelgoed, en na 10 minuten prutsen reden we vrolijk weg.

Intussen is het 17:30 en hebben we even een rustpauze. Door de weersomstandigheden (sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw) zal het nog wel even duren voordat we thuis zijn, maar we kunne terug kijken op een geslaagde expeditie van het Anasazi Goes Extreme team. Op naar een volgende keer….. -20?

Namens het ANASAZI GOES EXTREME team, Grüße aus Deutchland, Nanno

PS: Wie heeft er een bouwtekening van een bobslee?

1993 Gees

Uit: ‘t s(h)eltertje 1994, nr.1

Het Hunnenkamp 1993

Op een natte, koude 27 december vertrok een stel enthousiaste stamleden met hun natuurvriendelijke knuppels naar Drenthe. Na een hele lange reis met de trein, fiets, auto’s en aanhangwagen kwamen we op een zeer drassige camping aan. Op het hoogste, “minst” drassige punt stond onze riante hunnebedbungalow-tent warm, dankzij een aanwezig gaskachel, en droog, snel dankzij de vele aanwezige handen. Stamkamp kon beginnen!!

Na een reusachtige pan chili kwam Hendrik de Hun langs om ons te verwelkomen. Hij vertelde wat ons de komende dagen te wachten stond. Vooral veel! Om te beginnen een creatieve theateravond. Gelukkig had onze opperhun een warm w.c. hut-bungalowhuisje met douche geregeld. Daar maakten we dankbaar, ondanks de beperkte ruimte, gebruik van. Vooral de douche!

De volgende ochtend begon de ellende. We werden op onze fietsen gelokt en er zat niets anders op dan 65km goed door te trappen. Wat is Drenthe toch mooi in de sneeuw en met moerassen, oerossen, drassige hobbelige bospaden en Hunnebedden. Gelukkig waren er de nodige cafe’s onderweg waar wij warme chocolade melk, slagroom men appeltaart op konden warmen. Onderweg kwamen we steeds onze opperhun tegen, we begonnen langzaam aan hem te wennen.

‘s Avonds kwamen we moe maar warm gefietst, met zere kont, in ons Gees-hunnedorp weer aan. We hadden mazzel want hun Gijsbertsen was met zijn voorprehistorische vehicel met de pan met snert aangekomen. Erg lekker gemaakt door mevrouw Hun de Jong. Toch was het die avond weer gezellig.

De volgende dag had je twee kansen, of je was actief, of je ging genieten van een dagje subtropisch zwemparadijs. aangezien wij zeer actief waren zijn we toch gaan zwemmen en maakten we de nodige rondjes op de glijbaan. Op weg naar huis werden we getroffen door slagregens. Maar…. liever kletsnat van het zwemmen dan van een hike in de regen. toen iedereen weer in het hunnen-huisje bijeen was werden er door sommigen de lekkerste pannenkoeken gebakken. door anderen (Erik-jan) werden aangebrande klamme lappen gefabriceerd.

Na een laatste zeer gezellige avond brak de ochtend van vertrek aan. Opnieuw gingen er veel fietsenin de trein en op de aanhangwagen. Het stamkamp 1993 werd afgesloten door het traditionele feest in Hogan met Oud-en-nieuw.

Met dank aan Pleunie Nooy en pa en ma de Jong voor de goede zorgen en de gedane diensten!!!

Plien en Daan

Anasazi-stam, Scouting Bennekom