Ook al hebben we dan al twee opkomsten gehad, het voelt nog niet echt als een nieuw seizoen. Er is nog geen nieuw vendel gevormd, nog geen nieuwe rondes. Zaterdag 9 september was het zo ver: het overvliegen!
Om 10 uur verzamelde het kader al en een paar andere enthousiastelingen om ons overvliegspektakel vorm te geven. Thema? Trollen en elfjes..
Binnen twee uur stond er een heuse bosiglo, bos-olga, boshut, bruine iglo, hoop zand… maar voor ons was het toch echt een trollengrot. Met preciezie in elkaar gepionierd en voorzien van plaggen, zand, takken en braamplantjes die vrolijk konden verder groeien.
Binnen waren een paar knutselaars bezig extra vleugeltjes te versieren voor diegene die nog niks hadden en voor onze nieuwe aanwisten. Want wij trollen laten natuurlijk alleen maar elfjes toe bij ons vendel!
Om twee uur was het zo ver, vlaghijsen centraal met het oude vendel. We moeten wel weer even gaan oefenen met zingen geloof ik…
Een groepskiekje om scouting Bennekom anno september 2006 in beeld te krijgen en dan snel naar binnen om ons om te kleden. Elfjes allemaal de grot in.. schminkdoos erbij en voila.. daar zit je dan te wachten. Lekker knus was het zeker! Olga en Jiska stookte inmiddels het vuur hoog op om een mistig effect te creeëren in het bos. En dat lukte zeer goed, mede dankzij de zon die mooi in rechte stralen door de bomen scheen.
Vier meisjes in het groen stonden vol zenuwen te wachten, aan de hand van papa of mama, aan de andere kant van het touw. En dan maar springen… hupsa. Ja daar ben je dan. Of toch nog niet helemaal?
Muziek ging aan en daar kwamen de twee eigenaren van de grot. Twee trollen. Ruikend en snuivend, want ze roken wat nieuws, maar ook vieze luchtjes. Zoals die volwassenen, wat moesten ze daar nou mee?
En die groene kleppen mochten ook aan de andere kant van de grens kijken. Vleugels Vleugels Vleugels… daar kunnen trollen wat mee.
Maar niet met groene kleppen. Na een grondige inspectie en goedkeuring hadden ze vier nieuwe elfjes uitgekozen; Daphne, Nienke, Annemarie en Inge. Zij mochten de grot in om daar omgetoverd te worden tot eflje.
Ondertussen huppelde en danste er veel efljes om de grot heen, kijk zo worden jullie ook! En daar kwamen ze tevoorschijn. Vier gloednieuwe elfjes en reken maar dat het met dit elfjesvendel een gezellig jaar gaat worden!
Maar het was nog niet compleet. Er gingen ook elfjes weg, die veel te groot waren geworden. Jiska, Marianne, Maaike, Lisanne en Olga. Nu nog schoon…
maar als ze aangekomen zijn bij de RSA zien ze er toch wel wat anders uit. Maar dat bewijzen de foto’s ook wel!
Zoals elk jaar nieuwe leden. Maarrr, je hoort er pas een beetje echt bij als je een compleet uniform hebt! Dus: installeren. De Wet en de Belofte zijn uit den Bolle Kop opgezegd (zover als dat ging…)
Na deze middag zijn we vier padvindsters rijker: Nienke, Akira, Annemarie en Inge. En ook nog drie leiding. Helemaal super! Daniëlle, Suzanne en Aleida behoren nu ook bij het leidingteam van het Zoeka Vendel.
Herfstkamp Boer’n Bruloof
Vrijdag om vijf uur was het alweer gezellig druk in Sangam. Ietsjes te vroeg waren we allemaal want over twee uur zijn we pas welkom op het festijn. Gelukkig hadden we nog wel iets te doen, namelijk een huwelijksgeschenk knutselen voor het bruidspaar. Bovendien waren er een aantal padvindsters niet heel kunstig gekleed, maar daar hadden we gelukkig een oplossing voor.
Toch om kwart over zes op de fiets. Inmiddels de klompen toch maar even uit, want dat fiets niet tof en autorijden lukt al helemaal niet. En zo ging het vendel naar Lunteren en ik heb uit bronnen vernomen dat dat op een heel goed tempo ging (dat aafke hard moet fietsen wil toch wat zeggen) Goh dames!!
In Lunteren snel een plekje zoeken voor de tent… waar is het recht? mm.. hier een teken van een waterstroom, daar en daar… Na het blijft wel droog met dit grote festijn. En zo stonden er in een mum van tijd twee tripsteins strak. De verkenners kwamen gezellig naast ons staan en zo werd er een Bennekom groepje gevormd in het hoekje.
Om negen uur was het tijd voor het avondprogramma. Verzamelen in de kampvuurkuil. Hier mochten Akira, Lisette en Michèle het huwelijksgeschenk aan Driekus en Drieka overhandigen. Het was toch echt een geweldig gekleid klompje met een scouting Bennekom badge en de tekst “Getrouwd” Ja daar was over nagedacht.
Nog wat zingen feesten en frikandellen eten voor Michèle en Christa. (dat daar door jullie zo weinig animo voor was zeg… jammie jammie)
Glaasje limo en de tent in. Gelukkig was het niet zo’n koude nacht en hebben we jullie maar een paar keer hoeven vragen om stil te zijn ( Verkennerleiding doet soms wonderen)
Volgende dag weer op tijd uit de veren. Leiding wat minder enthousiast door overgevende, zieke en luidruchtige verkenners niet echt een rustig nachtje gehad…
Maar met volle moed weer in de boerenkledij voor een handelsspel. Diegene die zou winnen die mochten getuigen zijn op de bruiloft van Driekus en Drieka. Er werden verschillende spelletjes gespeeld en zo kwam elke ronde er snel achter wat hun sterke punt was; of dodenstraal spelen of toch van die staven vangen of broek hangen?
Uiteindelijk kon er bij de marskramer servies worden gekocht en wie het meeste servies had gekocht voor het bruidspaar had gewonnen.
Nog even afwachten wie dat zouden zijn..
‘s Middags een boerenomelet met dikke groene erwten en brood dat smaakt naar wijn. Boergondischer kan haast niet…. al heeft dat weinig met een boer te maken en moet het eigenlijk met een u geschreven worden.
‘s Middags nog meer spelletjes en dit maal om een heus herfstweekend naambandje te verdienen voor op de blouse. Een unicum als je het mij vraagt… nog nooit eerder vertoond wat een luxe allemaal. Ondertussen werden er hard klompjes gebrand, met melkbussen gesjouwd en een koeienvlaaienveld overgestoken…
Snel terug naar de kampvuurkuil want wie zouden er getuigen mogen zijn?
En oh nee hè, toch niet Bennekom padvindsters? uhh… jawel? Rowan, Joanne, Michèle en Annemarie waren de gelukkigen die een boog mochten vast houden voor het huwelijkspaar. Daar paradeerde Driekus en Drieka voorbij, in en in gelukkig…
Ze straalde vast net zo hard als die padvindsters met die bogen… of niet dan?
Zoals ik al eerder schreef was het een erg afschrikkende zin blijkbaar. Van de 22 padvindsters die het vendel rijk is durfde 11 padvindsters de uitdaging aan.
Met de grote rugzak op (of soms nog even gedragen door papa) kwam iedereen langzaam maar zeker binnen gedruppeld. De één rond springend van vreugde, de ander stil op een stoeltje te wachten tot wat er komen zou… De rugzakken gingen eerst stuk voor stuk aan de weeghaak. Variërend van 9 kg van Rowan, die utieindelijk vooral snoep en zoutjes bleek mee te dragen tot een record van net 5 kg voor AnneM, was het gemiddelde van 6 kg toch erg netjes.
Het eerste stuk ging nog even in volle luxe, met de auto’s werd iedereen naar Wolfheze vervoerd. Gezellig naast de Gelderse Roos, vlakbij het station stapten we uit. Zo naast de psychiatrie wil nog wel eens zeggen dat we kunnen rekenen op leuke praatjes dan wel mensen die er rond liepen. Zo werden Marjolein, Annemarie en Joanne al snel verdreven van een bankje omdat ze een stelltje kakkers waren die zo maar op dat bankje waren gaan zitten. Terwijl dat toch echt HET bankje van mevrouw was. Niet geweten dat padvindsters zo snel naar hun leiding konden rennen… Uiteindelijk was iedereen onderweg. De ene rugzak wat schever op de rug dan de andere trokken de padvindsters door het Geldersche Landschap. Al snel stuitte het op een verdwaling van het groepje van AnneM. Dit doordat zij te bang waren voor de wilde koeien misschien??? Want tja.. daar moest toch echt langs gelopen worden. Gelukkig hadden de Dravida’s (die overigens de meest complete ronde waren, onze complimenten!!) de beesten al wel getrotseerd en kwamen al snel aan op post één, waar we nog even niet zo snel een opdracht voor hadden verzonnen. Mmm… Het was toch wel lang wachten op de volgende.. Even gaan zoeken… Na lang zoeken vonden we uiteindelijk : Een noodenvelop!! mmm… daar zou ik zuinig op zijn als padvindster, maar gelukkig konden de Dravida’s het ook vinden zonder noodenvelop. Gelukkig daar was onze Sonja, want ja als je zolang doet over een paar meter dan heet je weer even Sonja. Uiteindelijk langs de koeien en zo op post één. Inmiddels was er een opdracht. Je mag hier pas weg als je drie auto’s hebt laten toeteren aan deze weg. Dit gaf als resultaat rond springende padvindsters langs een weg. Ja dan gaan die mensen van zelf wel toeteren,want die denken dat jullie er voor willen springen!! Juliette had vooral een erg sexy manier van het laten toeteren van auto’s. Het lukte haar gewoonweg niet om alleen de arm beweging te maken. Hier hoorde natuurlijk een galante kniebuiging bij, wat eerder leek op een dansje uit de discotheek. AnneM daarentegen was iets te enthousiast en stond wat in het rond te springen. Het groepje van Joanne, Marjolein en Annemarie pakte het serieuzer aan. Zij stonden met drie op rij en kregen zelfs een lijnbus zo ver om te gaan toeteren. Dat is 10 punten Joanne!
Onderweg naar post twee met zijn allen. Het duurde een hele poos. Gelukkig zat de leiding lekker warm in het pannenkoekenhuis met warme choc en slagroom. Toch maar weer even een rondje fietsen en slapen in de auto. Na een paar zoektochten kwam onze heldere Suus erachter: Oeps foutje in de hike!! Gelukkig vonden we bij dit foutje dus ook twee groepjes.. maar waar is Sonja en consorten nou toch gebleven?Even een briefje achter laten en verder zoeken. Uiteindelijk bleken de Sonja’s op kaart langs de grote weg te lopen. Eén tip van de sluier, dit lijkt altijd korter te zijn, maar dat is het werkelijk echt niet hoor dames! En bovendien is het best saai lopen of niet dan?
Vanaf post twee was het nog even auto’s toeteren langs de weg, want sommigen hadden dit nog niet gedaan en anders was het record nog niet verbroken. Nienke had last van dezelfde tic als AnneM. Het springsyndroom… Stilstaan en een armbeweging maken.. het is ook best lastig.
Hehe.. al was het al donker iedereen was rond een uurtje of zes aangekomen op de Waterberg. Een scoutingcentrum in Arnhem vlakbij Schaarsbergen. Gelukkig hadden Daan en Aaf al een briljant leidingonderkomen gebouwd, kijk pv een voorbeeld!! Helaas het mocht niet baten en zijn we uiteindelijk nog een paar uur bezig geweest om het primitieve onderkomen klaar te maken. Toch even nog wat vaker oefenen. Inmiddels brandde er een vuur (als we de leiding toch niet hadden….) en werd er hout gesprokkeld in een bos vol kikkers, of hebben jullie die niet gezien? Lekkere knakworsten, doppertjes met worteltjes en gepofte aardappels. Hè bah, mayonaise vergeten. Uiteindelijk smaakte het toch prima en we waren alweer vier uur verder, wat wil je met zoveel sfeerverlichting. Een avondspel zat er niet echt meer in. Dan maar even de stembanden oefenen en Suus haar vingers op de gieter. En als we hierbij ook de leiding niet hadden.. Of vinden wij het nu echt leuker om te zingen dan jullie? Om 11 uur was het toch echt genoeg en kon iedereen nog even achter een boom plassen en onder het zeiltje kruipen. Welterusten allemaal! En zo bouwde ik de tent aan één kant vol met tassen, allemaal aanschuiven lekker knus en mondje dicht graag want er zijn er genoeg die willen slapen en wij als leiding des te liever! Helaas kon ik toch nog even mijn warme slaapzak verlaten….
De volgende dag zeven uur paraat. Ja opstaan, kleren aan, tassen inpakken dames. Gelukkig hadden wij als leiding zo’n geweldig onderkomen gemaakt dat we er in konden zitten en met de spullen inpakken het dak er af konden halen zodat je gewoon overal makkelijk bij kon.. Heerlijk! Bij de padvindsters ging het wat minder soepel er aan toe. Het oranje zeil ging overal op en neer, beetje krap? Tempo tempo.. Is er over drie kwartier geen vuur en afgebroken tent dan gaan we ochtendgymen ladies! Zo werd er weer een vuurtje gebouwd en met nog slaperigere gezichtjes dan gisteren schoven de padvindsters aan voor ontbijt. Dat was weer even werken. Vuur opstoken, water halen en een sinaasappel netjes leegeten. Hierin gingen we een eitje koken en dat was eigenlijk wel een lekker succes. Om 10 uur ging het eerste groepje weer op pad, waarna Annemarie en DaphneV nog even een cursus kregen: “Hoe pak ik een trekrugzak in?” Ooit geweten dat er zoveel in het ondervak kon en dat je matje er ook gewoon in past in plaats van er buiten… wat een les op de vroege ochtend. Uiteindelijk was om 11 uur iedereen op pad. Terwijl wij als leiding zaten te verkleumen op post ,onder het genot van een spelletje pizza bakken, liepen de padvindsters vrolijk verder. En eigenlijk vloeg de dag voorbij. De pv liepen van Arnhem naar Oosterbeek en daar ging iedereen de bus in. Lisette was weer even 11, alles om te bezuinigen zullen we maar zeggen.. En Aafke ging er op de motor achteraan. Zag er erg leuk uit, bus met motorescorte… In Heelsum aangekomen was het tijd om uit te stappen, vervelend hè als je je bedenkt dat de bus gewoon door rijdt langs het einde van de van Balverenweg in Bennekom!!
Maar in Heelsum was het ook nog even stukje lopen naar Bennekom. En ook hierbij geldt: Meiden de snelste route is gewoon via de route hoor! Maar soms is het ook best moeilijk zo’n hike, vooral als je een fotoroute hebt en er gewoon precies wordt aangewezen waar je naar moet lopen. Veel te ingewikkeld…. In Bennekom aangekomen, zijn wij er nog steeds van overtuigt dat het enige echte bikkelgroepje de volgende vier pv zijn: Rowan, DaphneV, Nienke en Lisette. Want hoe de rest in eens aan de Selterskampweg kwam terwijl wij toch op de hele breedte van de …. hoe heet de weg ook al weer van de Panno … meer bijna een uur hebben gestaan terwijl we jullie net waren gepasseerd…. ???? Zeker moe en misschien ook wel voldaan, hopen we dat iedereen zeker op de maandag zou zeggen. Tof dat ik mee ben geweest en de volgende keer ga ik weer !
¡ Siempre mejor !
Zo wat een geluk om scout te zijn in Ecuador. Het uniform hoeft niet zo correct te zijn, geen rode kruisjes, geen mobieltjes die worden afgepakt en kauwgom is ook niet verboden!
Denk dat jullie al bijna hier op scouting willen, maar aan de andere kant….
Ik ben dus op bezoek geweest vorige week bij scoutinggroep nummer 5 van Quito. Een vereniging van in totaal zo`n vijftig kinderen. Een groep gemengde welpen, gemengde scouts en RSA.
Een clubhuis hebben ze niet, dus we hebben een meeting in het park. Zo hebben ze elke week ergens anders opkomst.
De opkomsten worden gehouden met heel de vereniging. Naast de groep kinderen zijn er vijf leiders waarvan de gemiddelde leeftijd 45 is, gehuld in blauwe blousen.
Eigenlijk heb ik niet zo veel te vertellen. We hebben de twee uur gevuld met allerlei spelletjes als ratten en raven en andere tikspelletjes. Tja zonder clubhuis, zonder materiaalhok, zonder bal en emmer, dus niet eens de mogelijkheid tot duw trek en sleurspel. En het bos is al helemaal ver te zoeken.
Toch vermaken de kinderen zich overduidelijk, misschien zijn ze wat minder veeleisend? Met de zang en dansspelletjes wordt het meest enthousiast meegedaan, helemaal door de oudere jongens die de heupen goed los hebben zitten.
Behulpzaam zijn ze zeker. Als de leiding vraagt wie hem wil zijn met tikkertje of wie het drinken uit wilt delen beginnen ze heel hard te roepen en te salueren. ¡ Siempre mejor! klinkt het dan, wat betekent altijd de beste of ze salueren en roepen ¡ Siemper listo! Ik sta altijd paraat!! En zo proberen ze aan de beurt te komen.
Na een paar uur spelletjes gaan we taart eten omdat de groep vandaag negentien jaar bestaat. Er wordt gezongen en intussen heb ik fans verzamelt onder de kaboutermeisjes die Nederlandse woordjes willen leren. Bij de oudere jongens van zo`n jaar of vijftien doen de foto`s van jullie het heel goed. Ik heb geen groepsfoto meer in mijn mapje zitten. Zomerkampfoto`s en de foto van vorig jaar van het vendel er wordt om gevochten. En zogenaamd voor in het patrouielleboek, maar denk dat al die blonde blanke kopjes boven hun bed verdwijnen.
Aan het begin van de middag zit ik alweer in mijn hotel. Te overdenken hoe luxe we het hebben in het Bennekomse bos, hoe heerlijk het is een opkomst te hebben zonder mobieltjes en wat leuk de padvindsters eigenlijk wel niet zijn. Ook al zijn ze wat minder enthousiast bij het thee inschenken…
Kijk er weer naar uit om een opkomst met jullie te draaien!
Mieke
Vandaag, zaterdag 18 november, was het tijd voor de leiding om de Padvindsters een beetje scoutingtechnieken bij te brengen. Niet dat ze het niet kunnen, maar binnen een half uurtje een vuurtje hebben branden lijkt mij geen overbodige luxe…
We begonnen de opkomst met een paar lompe spelletjes, maar daarna was toch het serieuze gedeelte aangebroken.
Alex (onze gast-leiding van vandaag) gaf een workshop over bijlen, zagen en messen. Er werden allerlei hak- en snijtechnieken geleerd en aardig wat boomstammetjes doorgezaagd.
Aafke (voor deze opkomst even in de rol gestapt van juf) ging met een ander groepje aan de slag met hiketechnieken en dan is zo’n schoolbord toch best handig. Er werd van alles geleerd over verschillende routes en het kompas. Dus nu lopen jullie nooit meer fout hè??
Het laatste groepje ging buiten onder leiding van mij (Suus) aan de slag met vuur. Wie heeft zo snel mogelijk een vuurtje gestookt en het touwtje wat er boven hangt doorgebrand; dat was de opdracht. Ik moet eerlijk zeggen ik heb heel wat pogingen zien mislukken, maar na een half uur, een hoop tips en enthousiaste aanmoedigingen van Wim knetterde er toch een lekker vuurtje en werden de meeste touwtjes wel doorgebrand. Jammer dat t ook weer gelijk uit moest. Na een half uurtje werd er weer doorgedraaid en binnen de kortste keren was de opkomst al weer afgelopen. Er was nog even tijd voor een spel (3 is de veel liggend op de grond, best lachwekkend) was het al weer tijd om te sluiten.
Bij deze wil ik Alex even bedanken voor zijn bijdrage!
Groetjes Suus
Herfstachtige klusopkomst
Bennekom, 25 november 2006
De wind woei door het bos en de wolken in de lucht voorspelde ook niet veel goeds, alleen de temperatuur voelde zomers aan (16 graden en dan is t bijna december) maar toch was het tijd voor een herfstige opkomst. Lekker warm binnen vogelhuisjes in elkaar timmeren.
Met planken werden in tweetallen vogelhuisjes gemaakt. In no time stond het lokaal op z’n kop en hoorde je over hamer en zaag geluiden en daar overheen probeerde Marco Borsato, Jantje Smit en andere top-40’ers nog hun nummertje te zingen. Kortom een hoop kabaal in zo’n klein lokaal (Ha dat rijmt, om alvast in de Sinterklaas stemming te komen).
De leiding, vandaag bestaande uit een half uurtje Aleida, onze inmiddels bekende gast Alex en ik (Suus), hadden ondertussen de tijd om aan de slag te gaan met de rondekisten. Eén van de kisten is nu helemaal in de kleur ‘zelfverzekerd’ (bleek na het openen van de deksel knalrood te zijn) gezet.
Ondertussen begonnen de gezaagde planken al steeds meer de gestalte van een vogelhuisje te krijgen. Even nog een gat er in boren en uitzagen met decoupeerzaag (die zo heet werd dat hij begon te roken en het hele lokaal naar brand stonk) en in elkaar zetten. Bij sommige mocht het resultaat er echt zijn, maar er waren er ook bij waar de spijkers meer buiten de plank werden geslagen dan er in. Of die zo scheef gezaagd waren -en dat noemt zich dan oudste padvindster oh oh oh ;)- dat ze bijna niet in elkaar te zetten waren. Maar goed, na 3 uur stonden er toch 7 vogelhuisjes en moest er nodig worden opgeruimd. Daarna was het al weer tijd om naar huis te gaan, dus werd er gesloten en gedag gezegd.
Tot volgende week!
Groetjes Suus
Geen wit bos, geen muts op, geen handschoenen aan… geen rivieren met ijs, maar toch was het het eerste weekend van februari tijd voor de Olympische Zoeka Winterspelen!
Al bij de deur werden de padvindsters verwelkomt met het vijf kleurige logo om alvast in de stemming te komen. Na het openen gingen we meteen aan de gang voor de aftrap van het festijn. En hoe kan dit anders dan met een groot Olympisch vuur? De Olympische fakkel werd doorgegeven, niet iedereen keek hier even vrolijk bij, maar toen konden de spelen beginnen.
Eerst werd er kennis gemaakt met de verschillende landen die vandaag mee zouden doen aan de spelen. En dat waren Nederland, Groenland, China en Italië. Door middel van het culturenspel werden de gewoonten duidelijk en daarna kon het echte werk beginnen. Gevuld met warme thee gingen we allemaal naar de weg om de schaatsen onder te binden. Eerst een warming-up rondje op het gladde ijs en daarna begonnen we met het lange afstandsschaatsen. Soms heel fanatiek gedaan per voet, door de schaatsers zonder schaats.
Het volgende onderdeel bestond uit hellingskieën, waarbij techniek toch echt een vereiste was om dit onderdeel tot een goed resultaat te brengen. Ook snelheid kon punten opleveren… was het je toch allemaal iets te stijl dan kon je aan de hand van iemand naar beneden komen. Want naar beneden moest je want hier werd het groot open Olympisch schaatshockeykampioenschap gehouden.
Stik laaghouden aub! Maar deze waarschuwingen kon een gewonde aan het einde van het spel niet verhelpen. De samengestelde Kaffers gingen als een speer bij het ijshockeyen, maar dat kwam natuurlijk door die twee sexy cheerleaders aan de kant in de vorm van Daphne en Rowan..
De tijd vloog om bij deze spelen want het was al tijd om terug te gaan, maar eigenlijk vond iedereen het veel ste leuk… Dan moeten we weer vier jaar wachten tot de volgende spelen en misschien een keer tot echt ijs voor het echte sfeertje ???
Om twee uur verzamelen alle padvindsters en verkenners. Nog even weet niemand wat we gaan doen, maar het is gezamelijk openen, wat zou dat worden! Het is 10 februari kinders, dus over vijf dagen is het, jawel VALENTIJN!
Zo vond de leiding het dus tijd worden om wat aan de puberale hormoonhuishouding te doen en de verkenners met de padvindsters te mixen. Eens even zien hoe het zit met al die stoere verkeringspraatjes en werkelijke lefheid onder de padvindsters.
Na het openen even een rondje terrein, dit draagt er dan misschien een beetje aan bij dat we hier over twintig jaar nog zitten. Maar dat weten we natuurlijk nooit.
Hierna begon het spannende gedeelte. Er werden nummers uitgedeeld onder de padvindsters als de verkenners en de opdracht luidde: Schrijf een contactadvertentie.
Contactadvertentie? Maar ik wil helemaal geen vriendje! Schalde er even uit het lokaal. Nee, we doen maar een beetje alsof. Kan je oefenen voor later misschien.
Dus zo begonnen de padvindsters wat onwennig aan het schrijven van een advertentie. Want hoe kan je jezelf nou het beste omschrijven en dan wel zo dat die ene jongen daar in dat andere lokaal er jou wel uitpikt? Zo ontstonden er een aantal advertenties met dezelfde hints en ik denk dat de verkenners het er best moeilijk mee hadden. Terwijl er gewisseld werd van advertenties waren de leiding en hulpleiding de enige die bevoegd waren het lokaal te verlaten.
En nu moet ik zeggen dat ik eigenlijk moet toegeven dat het een erg grappige bedoening was daar in Kiva. Rondrennende jongetjes die hysterisch zoveel mogelijk advertenties aan het beantwoorden waren, terwijl de padvindsters wat rustiger aan de tafel bleven wachten op een reactie.
Verkenners beantwoordde snel en vooral ook kort, wel saai soms, maar het mocht de pret niet drukken er werd gerust een uurtje over en weer gepend. En wie zou die jongen nu zijn achter nummer 115? “Post voor nummer 2″ En dan was het weer raak en stroomde de liefdesbetuigingen binnen. Een kijkje bij de verkenners van wie het dan was zorgde nog wel eens voor lachwekkende momenten onder de leiding. Het beroep van postbode werd zeer door ons allen gewaardeerd. Post voor 121.. en dan een klein, lief, verlegen stemmetje horen : “dat is voor mij” een verkennertje met een rood hoofd.
Inge, die in eerste instantie nog al wat sceptisch was over de opdracht, was uiteindelijk hartstikke populair onder de mannen. Ze had maar liefst 6 verkenners die met haar aan het daten waren!
Na meer dan een uur werd de knoop doorgehakt en de matches op het bordes van het clubgebouw getoond. Even lachen naar de fotograaf, deze foto is later leuk voor een sketche op jullie bruiloft. Hier en daar wat rode verlegen wangen, verliede blikken of een dikke knuffel.
Na de pauze van een bakkie limo ging het postenspel aan de gang. De stelletjes of trio’s moesten zo veel mogelijk spelletjes winnen om hartjes te verzamelen om in de finale te komen.
Een koppel uitdagen voor het knusvoetballen, dropveter eten, liefdesgedichten schrijven, sinaasappelparcour etc etc. En natuurlijk het zuighartjesfestijn niet te vergeten leverde uiteindelijk ons echte liefdesduo Joanne en Rijk op en Annemarie met haar compagnon (naam nog even onbekend, inmiddels bekend: Yoeri )
De finale ging om het zoveel mogelijk goed beantwoorden van vragen van je liefdespartner. Wat is haar lievelingskleur? Hoelang zit ze al op scouting? en alles wat in een echte relatie natuurlijk altijd aan bod komt als gespreksonderwerp.
Uiteindelijk won het liefdesduo van Joanne en Rijk met één punt meer dan het andere koppel en zij mochten daarom het tampoezenhart in ontvangst nemen. Een armpje om je geliefde, wat blosjes op de wangen. Kijk elkaar maar even diep in de ogen… en ik dacht toch echt even vlindertjes uit de oren van Joanne te zien komen vliegen…
Hallo padvindsters die er niet bij waren en die die het nog een keer na willen beleven!
Afgelopen vrijdag, 16 maart, was het zo ver. Het jaarlijkse kaderweekend. Dit geen gezwoeg op de fiets of met een rugzak, maar een relax weekendje op het clubhuis.
Op vrijdagavond begonnen we met lasergamen, na een vluchtig shopmoment in de Praxis, wat heel erg om fietsen was, al dus Rowan.
Bij het lasergamen besloten we een leidingteam te maken een pv team. De pv’s waren vast besloten hun leiding + Rowan (de bestempelde overloper, maar die haar status niet ontleent aan de mening van anderen) te verslaan. Dit gezien de lasergame ervaringen onder deze “geziende bejaarden” en hun leeftijd zal het lenigheidsgehalte en reactievermogen ver achter lopen op de jonge energieke snelle padvindsters met hun jeugdige leeftijd.
Helaas komt wijsheid met de jaren en won het leiding+R team met vol lof deze avond van kopstoten, gillen en schreeuwen in een doolhof vol laserstraaltjes.
Deze twintig minuten van inspanning had bij jong en oud geleid tot een heuze vreetbui, al wij ons allen in de beverruimte stortte op dropjes en chips en wat ronddwalende marsen die misschien een ander doel hadden, maar waar wij verder niks over gaan vertellen.
Gelukkig is leiding er om te vermaken dus zodoende werd er wat gegiebeld en gegeit aan tafel, onder leiding van Suus nachtwacht gespeeld, koprollen of dan wel geheel salto’s van de beverkast geoefend en later nog wat “gemeelneust” wat ook veel gegil en mooie foto’s opleverde.
En toen was het al heel snel een uurtje of half 1 en om 1 uur moest iedereen in de slaapzak liggen. Dat lukte nog wel goed moet ik zeggen, maar daarna bleek het zo dat de leiding ook nog wel wakker was en het nog leuk vond bij de pv te kletsen, wat soms tot confronterende conversaties leidde, iets waar ik verder niet over zal uitwijden.
Toch besloot ook de leiding een keer af te druipen en vervolgens weer te besluipen, maar dan uiteindelijk toch te gaan slapen en ‘s morgens was het weer op tijd dag. Om tien uur kwam, Dirk Pietersen, in de vorm van Niels de Jong en kon het actieve scoutinggedeelte beginnen. Het kader kreeg uitleg in de omgang met het GPS, al in het kader van de komende RSW en wat meer moeilijkere hiketechnieken.
Er waren er een aantal zo in de ban van dat gele apparaatje dat ze zelfs te laat kwamen voor de gewone opkomst, terwijl ze toch ruim op tijd al op het clubhuis aanwezig waren, best knap.
Moet zeggen dat het een gezellig en geslaagd weekendje was, waar we de komende dagen vast nog wat slaap voor moeten bijtanken.
O.R.W. De graaf van Birmingham
Onderdeel Hike
Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, padvindsters kom maar gauw!
En zo zaten wij dan op een bankje, te genieten van de zon die door de bomen van het Hoekelumse bos scheen. En het duurde even en het duurde even, terwijl het naar ons idee toch niet zo’n groot stuk was!
Maar een vliegkoers is ook best moeilijk, helemaal gezien niemand hem heeft opgezocht in het hikeboek en waarschijnlijk van kruispunt naar kruispunt wilde lopen, maar dat is toch geen vliegkoers?
Dus het duurde en het duurde… gelukkig konden Aafke en ik genieten van het goedschijnende lentezonnetje en hadden we Bella waar we mee konden spelen. En daar kwamen ze aan hoor, vanachter het bos hadden wij de Vassels gespot, maar wat waren zij aan het doen? Met een mooie cirkel om de post kwamen ze dan toch bij ons aan… maar waar ze waren op de route?
Terwijl Aafke en ik ongeveer al bruin zagen alsof we op een wintersportvakantie waren kwamen daar The Charming Castle Girls aan. Nog in hun opperbeste humeur lieten zij zien dat ze wel creatief konden zijn bij het maken van foto met schild, maar dat de creativiteit en hersenactiviteit even te kort schoot bij het maken van de brug? Of staan de oortjes niet goed open voor goede ideeën voor iedereen?
Verder op in het bos werd inmiddels een heus lied in elkaar gezet met woorden die eerst cryptisch omschreven waren en daarna omgezet moesten worden in normaal Nederlandse woorden om die in een liedje om te kunnen zetten. Of het allemaal even goed rijmde dat weten we nog niet, maar we zullen maar zeggen dat er heel wat creatiefs voor bij is gekomen.
Het voordeel van deze vorm van hike is dat de padvindsters overal in het bos goed herkenbaar zijn. En dan zie je in de verte wat blauws. Waterscouts? Nee padvindsters met een felblauw schild die puzzelenderwijs zich een weg proberen te banen door het Hoekelumse bos. Er werden nog wat bruggen gebouwd, dan wel of niet succesvol. Snoepjes gedeeld met leiding en liedjes geschreven en gezongen. Weer terug bij het clubhuis zaten de Vassels al een uur te wachten op de leiding die nog van de eerste post moesten komen. Wat een tempo dames, uiteindelijk was iedereen binnen de gestelde tijd weer binnen en konden we moe maar voldaan op de bank neerploffen. Nooit geweten dat je zo moe kon worden van een hele dag op een bankje in de zon zitten.
Even een uniformkiekje en toen gingen we aan de slag met de opdracht van deze post. Er moest een brug gebouwd worden, maar dan het liefste zonder touw. Daphne liet hier zien wat een verstandige rondeleidsetr zij is en dat ze zelfs nog een kadertraining van anderhalf jaar geleden zich kon herinneren. Dat komt goed van pas bij deze opdracht en zo stond als best gauw de goede brug in elkaar en werd er over heen gelopen. Helaas ging de laatste, Nienke, toch nog even pootje te water, maar dat kan allemaal met dit lekkere weer.
3e en 4e plek op Regionale Scoutingwedstrijden
Niet één ronde, maar twee rondes mochten er dit jaar naar de RSW. Dat was een hele verrassing voor de meiden. Ze werden maar liefst 3e en 4e.
St.Joris. Wie is het en waarom komt hij elk jaar weer terug? Ja, het is iets met een ridder en een draak. Leuk dat de draak gedood wordt, maar dat is vaak zo in sprookjes en andere legendes dat een slechterik gedood wordt. Wat is het verhaal er achter?
Het verhaal van St. Joris speelt zich af in de omgeving van Beiroet. Een welvarende stad, waar rijke mensen volop genieten van het leven en waar er ook een heel aantal zijn die niet van alles kunnen genieten.
Op een dag blijkt dat het meer in Beiroet een gigantische draak herbergt.
Deze draak zou vuur spuwen, hij heeft poten als de dikste bomen en met zijn staart velt hij bomen alsof het luciferhoutjes zijn.
De mensen verschansen zich achter de stadsmuren terwijl de draak alles opeet wat er op zijn pad komt. Dat is niet veel, want ook alle dieren zijn binnen de stadsmuren gebracht.
Na enkele dagen verschijnt de draak aan de stadsmuur. Een vieze verstikkende zwavellucht verpest de mooie blauwe lucht. De mensen besluiten om twee schapen over de stadsmuur te gooien. De draak eet beide dieren met huid en haar op en besluit zich terug te trekken naar het meer. Iedereen haalt opgelucht adem.
Het was goed te merken; het is vakantie. Zaterdag 28 april… Met zeven padvindsters en vier leiding was het een klein, knus groepje vandaag. De temperatuur had weer een paar graden boven de twintig bereikt dus tijd voor een verkoelend spelletje.
Met bekertjes onderste boven op het hoofd werd er in estafettevorm door het bos gerend om te kijken wie er het meeste water binnen kon halen. Andrea, onze stagiaire van de Wageningse Die Wiltgraeff, had het programma van vandaag voorbereidt. We gingen katapulten maken of met een mooi woord “blijdes”(???) Of hoe noemde ze dat nu ook alweer. In twee groepjes met elk twee leiding werd er geprobeerd een katapult te bouwen, al viel dat niet altijd even mee. Als je twee driepoten schuin tegenover elkaar zet en dan nog wilt dat er een balk waterpas tussen kan.. mmm.. “Bestaan er geen palen met knik?” Nee helaas niet, dus moest het gevaarte weer uit de grond om verplaatst te worden, waarbij Joanne nog even de stellage op haar dak kreeg. Het andere groepje was al een stuk verder en probeerde zo stiekem al een waterballon uit. Het viel toch wat tegen me hoe ver ze kwamen dus werd het hele bouwwerk opgetild en verplaatst. Uiteindelijk werd er nog een stuk verlenging aangebracht om er voor te zorgen dat hij verder zou gaan schieten, maar dat bleek uiteindelijk helemaal niet te werken. 1, 2, 3 en TREK! Bam, daar lag de halve katapult, uit zijn draaimechanisme gevlogen op de grond. Gelukkig stond er niemand aan de andere kant om hetgeen wat afgeschoten werd op te vangen, want die had dan een fikse hersenschudding opgelopen.
Het was tijd voor de aftrap of wel het afschot en de waterballonnen vlogen over en weer. Met de hand ging het misschien toch wat beter en emmers water vlogen ook via de katapult over en weer. Het bos is in ieder geval goed gesproeid deze opkomst.
Het leek wel een beetje en jubileum viel mij middenin het kamp op. Er waren alleen maar padvindsters op de zaterdag mee die allemaal ooit zelf als kabouter een kennismakingskamp hadden meegemaakt. Alweer het vierde jaar dus dat het KeKa plaats vond! Samen met zes nieuwe aanstaande padvindsters; Anouk, Christa, Bianca, Janou, Dorieke en Paulien gingen we het KeKa van 2007 tegemoet.
Om tien uur ’s ochtends was het openen. Dat betekent bij de padvindsters: blouse in de broek, das netjes onder kraag, dasring omhoog, hoofddeksel op en salueren met drie vingers! Wanneer er vendel wordt gezegd zijn de armen beneden, sta je stil en ben je stil: totdat er natuurlijk het Zoekalied wordt gezongen. Die is nog niet bij iedereen bekend, gelukkig hebben we nu assistenten die vandaag de leiding hebben als rondeleidsters, dat is wel even wennen. Ja zo gaat dat na de zomervakantie ook!
Daarna is het voor de padvindsters de tas op en gaan. Rowan had een hike gemaakt en legde even goed uit hoe te beginnen, een mooi rondje door het bos en uiteindelijk kwamen we in het dorp. Om geld te verdienen voor het avondeten moest er eerst geruild worden met lucifers. Hoe beter de uitkomst van het artikel des te meer geld er verdiend kon worden Eén ding, jullie moeten het wel zelf meedragen. Hamburgers, frikadellen en knakworsten werden uit de supermarkt gehaald. Gezond dames, nou vooruit! Tijd om verder te lopen richting onze kampeerplek voor dit weekend. In Renkum werd een onderkomen gemaakt en het is toch zulk lekker weer dat we niet bang hoeven zijn om nat te worden. Na de knakworsten en ander afvalvlees wat best smaakte was het tijd voor kennismakingsspelletjes, wat doen je anders op een kennismakingskamp?
“Ik ben Nahal en ik hang in een bananenboom en ik doe de groetjes aan Anouk, die hangt ook in een bananenboom” Je moet de goede buren maar treffen om het te kunnen houden. Van duw-trek-en-sleur spel tot “laat Mahan eens lachen”. Was het al snel weer tijd de resten van de doppinda’s weg te gooien en de slaapzak op te zoeken.
De volgende morgen was het tijd voor een bosspel. Een combinatie van levend stratego met levend kwartet. Als alles nog levend was na een uurtje konden we de spullen gaan opruimen, nog wat lama’s en theatersport doen en weer op weg naar Bennekom. Moe van de wandeling stonden er rond drie uur rode wangetjes bij de vlag om te sluiten voor het kamp. Het was een gezellig kampje, we hebben veel gelachen, allemaal lekker weer thuis slapen en tot het volgende KeKa.
Elke zaterdag is het een drukke, bezige boel aan de Selterskampweg 68 in Bennekom. Dan draait daar de Scouting van Bennekom hun opkomsten. Zo ook zaterdag 23 juni van dit jaar. Wat was daar zo bijzonder aan dan?
De aanleiding was eigenlijk het zomerkamp van de verkenners van Scouting Bennekom. Een zomerkamp moet goed voorbereid zijn natuurlijk. De verkennersleiding heeft het doordeweeks heel druk en dan is een weekend handiger. Deze zaterdag ging de verkennersleiding op voorbereiding. Meestal is er dan wel een oplossing voor de achtergebleven verkenners. Bijvoorbeeld dat er oud-leiding een middagje programma komen draaien. Dit keer niet.
De jongens trof het wankelmoedige lot om de zaterdag door de padvindstersleiding te worden geleid. Ondertussen hadden de padvindstersleiding wel wat versterking ingeschakeld, omdat een drietal leiding wel wat magertjes is voor dertig verkenners en padvindsters.
Hoedanook, de opening ging vlot en men was benieuwd wat op het programma staat.
Door de regen begonnen we met het programma in Kiva. Daar werd een ‘lopende band’ opgesteld. De houten banken deden daarbij goede dienst. Zodra iedereen op de band was gaan staan was de eerste opdracht om allemaal op volgorde van achternaam te gaan staan. Je mocht dan niet van de lopende band afvallen, want dan kwam je meteen aan de verkeerde kant van de band weer in het spel.
Copyright © 2005-2010 ZoekaVendel.nl All
De tweede opdracht was om op volgorde van leeftijd te gaan staan. De oudste bij de dubbele deur. Dat was meteen handig voor het maken van groepjes. Bij het van de band af lopen in volgorde werd de groep geplitst in twee groepen voor de volgende buitenopdracht.
In de krant en op het journaal waren de laatste tijd wat pretparken in het nieuws. Het ging daarbij om wat ongelukjes. Daarmee was het idee geboren om eens te onderzoeken hoe moeilijk het is om een achtbaan te maken.
Een achtbaan heeft de vorm van een acht natuurlijk. Elke groep moest een lus gaan maken met vijf hindernissen, waarvan één een tunnel en alles minimaal 50 centimeter boven de grond.
Na anderhalf uur stond er inderdaad een achtbaan in het bos. Niet echt ongevaarlijk trouwens. Dat gingen we testen met een estafette race. Je eigen lus en die van de ander moest je nemen, voordat de volgende mocht gaan.
Met nog maar weinig tijd op de klok begon de race. De ene lus was toch wel wat moelijker dan de andere. Uiteindelijk toch wel geslaagd.
Tegen vijfen al weer. Vlug alles opruimen. En dat ging héél vlug! Helaas, helaas meteen sluiten en dat was het al weer voor die dag.
Een achtbaan was best geinig dit keer. Is er nog iets spannenders te bedenken? Dat zien we misschien tijdens een volgende Scoutsopkomst, of niet.
Zomerkamp 2007- Fietskamp
Zomerkamp 2007 Mook -> Maasbree -> Kinrooi -> Zutendaal
Dit jaar gingen we van 21 juli t/m 31 juli op zomerkamp. Dit zomerkamp was anders dan andere jaren, maar daar zul je wel achter komen tijdens het lezen van dit verslag!
Door de late vakantie en de Wereld Jamboree waren er maar 10 padvindsters die zich waagden aan de “Tour de Belgique”: een fietstocht met eigen bepakking helemaal naar het Belgische Zutendaal (zo’n 15 km ten noordwesten van Maastricht).
Ja, je leest het goed, 10 stoere meiden fietsten met bagage en grotendeels zonder leiding, in 4 etappes naar de andere kant van het land en zelf een stuk het buitenland in!
De volgende feitjes laten wel even zien hoe bijzonder dit zomerkamp was.
We hebben namelijk:
* 352,9 km !! gefietst (en maar 3 banden hoeven plakken)
* gekampeerd op 4 verschillende terreinen
* minstens 15 keer het weerwolvenspel gespeeld
* allemaal het fietsinsigne gehaald
* 3 leiding gekampdoopt
* Met alle PV in één tent geslapen (die ’s ochtends best wel stonk)
* Alle bagage in één auto vervoerd
* De oudste als uitje een metamorfose gegeven
* Eén avond met 8 leiding en 10 kinderen op het kampterrein gezeten
De eerste dag hebben we de 1e etappe van de Tour afgelegd. Die ging naar Mook, ongeveer 50 km fietsen. In Mook hebben we 2 dagen gestaan en hebben we genoten van het (meestal) heerlijke weer. Zo hebben we gezwommen in de Mokerplas, zijn we wezen kanoën (in de regen) en hebben we verschillende spelletjes gedaan op het veld waar we stonden. Al snel werd het duidelijk dat de Tour de Belgique een moeilijke, spannende en zware wedstrijd zou gaan worden. Er waren 2 landen (Italië en Frankrijk) die tegen elkaar streden om de gele trui. Jean-Marie vandeKercke, de organisator van de Tour, liet al gauw weten dat het een eerlijke en propere wedstrijd moest worden en dat doping dus uit den boze was. Gelukkig was inspecteur de Bree mee die alles goed in de gaten hield en Tourarts Celeste die dopingcontroles uitvoerde. Voor het plezier en mooi plaatjes tijdens de tour was onze Tourmiss in haar aller-charmantste outfit natuurlijk ook van de partij. Elke dag reikte zij de gele trui uit aan de “Winner of the day”. Al snel kwam er toch een dopingschandaal aan het licht en natuurlijk kwam de (roddel)pers daarom ook om de hoek kijken. Els Rodd (geschreven als Rodd. E.L.) wilde overal het fijne van weten en schreef hierover allerlei verwarrende berichten.
De 3e dag stapten we weer op de fiets voor de 2e etappe. We fietsten we 97 km!! helemaal naar Maasbree (bij Venlo). In Maasbree aten we fietskrachtvoer en gingen we allemaal even goed bijslapen, want de volgende dag stond alweer de een-na-langste etappe van de Tour op het programma. Nu fietsten we van Maasbree, de grens over, naar het Belgische Kinrooi. In Kinrooi hebben we 4 dagen gestaan en hebben we gezwommen, gesport en gespeld, gechilld, maar vooral vaak het weerwolvenspel gespeeld in de grote schuur. Ook zijn de jongsten helemaal in thema gekampdoopt door de oude fietsenmaker en oude tourmiss die meer op een heks leek. Op het terrein stonden ook veel Belgen waar we vaak hard om moesten lachen en die van verschillende padvindsters Nederlandse les kregen (‘het is KAAAASKOPPEN niet KEEEESKOPPEN’).
Vrijdag sprongen we met z’n allen voor de laatste keer op de fiets om de laatst etappe af te leggen. We fietsten nog zuidelijker naar Zutendaal; zo’n 50 km fietsen en eindelijk was de Tour voltooid! We hadden, met wat zadelpijn maar zonder kleurscheuren, onze bestemming bereikt! Nu konden we lekker uitrusten, of toch niet helemaal… Nee want zaterdag gingen we gelijk al wéér op de fiets naar Maastricht. We bezochten de grotten van de St. Pietersberg (waar je maar beter niet kon verdwalen), gingen winkelen en uit eten bij de Mac. Ook ging Christa, omdat dit haar laatste zomerkamp was, met leiding op uitje. Ook dit was heel bijzonder! Christa kreeg namelijk een metamorfose bij de kapper. Verder zijn we in Zutendaal ook wezen zwemmen, hebben we weer vaak het weerwolvenspel gespeeld (blijft leuk!), hebben Daniëlle Aleida en Suus hun leidingkampdoop gehad en deden we allemaal fietsspelletjes die de wielerprofessionals Niels en Martina hadden voorbereid. Natuurlijk stond de laatste avond in het teken van de BBQ en de bonte avond rond het kampvuur. We konden genieten van liedjes, stukjes en het altijd grappige maar rechtvaardige tribunaal.
Toen was de laatste dag al weer aangebroken. Alle ouders waren uitgenodigd om het kampterrein te komen bekijken en te genieten van het zelfgemaakte buffet met broodjes, worstjes, choco-fondue en nog veel meer lekkers. Ook werd eindelijk duidelijk wie de schuldige was aan de dopingsmokkel. Dat werd opgelost door het spelen van het Levend Cluedo, waar sommige ouders heel fanatiek aan meededen. Het bleek dat inspecteur de Bree, met hulp van de roddeljournaliste, de smokkel had opgezet om wraak te nemen. Het probleem was wel opgelost, maar helaas was de inspecteur ‘m gesmeerd. Daar hebben we dus nog steeds een appeltje mee te schillen…
Toen was het echt tijd om naar huis te gaan. Alle fietsen werden op de fietsendragers gehesen en alle kinderen kropen op de achterbank. Gelukkig maar, want niemand had na zo’n intensief kamp van 11 dagen nog kracht om een stukje te fietsen. Vroeg in de avond kwamen we in Bennekom aan, waar we de spullen uitpakten en opruimden en toen allemaal snel naar huis gingen om te douchen en vooral lang te slapen! We konden met z’n allen terugkijken op een heel geslaagd kamp en een hele knappe prestatie!
(Suzanne)
